I giardini di marzo (οι κήποι του Μαρτίου)

I giardini di marzo (οι κήποι του Μαρτίου).

Είναι ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του Lucio Battisti (Απρίλιος 1972) και όλης της ιταλικής Ποπ μουσικής. Τους στίχους έγραψε ο Μογκόλ. Πρόκειται για ένα  αυτοβιογραφικό τραγούδι του στιχουργού που μιλά για τα παιδικά του χρόνια μετά τον πόλεμο, ανάμεσα στη φτώχεια, την οικογένεια και τις υπαρξιακές του δυσκολίες. Η  μουσική του τραγουδιού πέρασε σε πολλές χώρες, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα. 

 

 

 

 

Μετάφραση στα ελληνικά (ελεύθερη). 

Οι κήποι του Μαρτίου
Το καροτσάκι περνούσε κι εκείνος ο άνθρωπος φώναζε "παγωτά"
Στις 21 του μήνα τα λεφτά μας είχαν ήδη τελειώσει
εγώ σκεφτόμουν τη μητέρα μου και ξανάβλεπα τα φορέματά της.
Το πιο όμορφο ήταν μαύρο με λουλούδια που ακόμη δεν είχαν μαραθεί.

Στην έξοδο του σχολείου τα παιδιά πουλούσαν τα βιβλία
εγώ έμενα να τα κοιτάζω, ψάχνοντας το κουράγιο να τα μιμηθώ
Έπειτα ηττημένος γύριζα για να παίξω με το μυαλό και τα σαράκια του
Και το βράδυ στο τηλέφωνο εσύ με ρωτούσες...  Γιατί δε μιλάς;
Τί χρονιά είναι ;…  Τί μέρα είναι;…
Αυτή είναι η στιγμή να ζήσω μαζί σου…
Τα χέρια μου όπως βλέπεις δεν τρέμουν πια
Κι έχω στην ψυχή μου, στο βάθος της ψυχής μου, απέραντους ουρανούς
και απέραντη αγάπη, και έπειτα περισσότερη, περισσότερη αγάπη, για σένα.
Γαλάζια  ποτάμια και λόφοι και λιβάδια, εκεί όπου τρέχουν γλυκύτατες οι μελαγχολίες μου,
Το σύμπαν ολόκληρο  βρίσκει χώρο μέσα  μου,

Αλλά το κουράγιο να ζήσω, εκείνο, ακόμη δεν υπάρχει…

Οι κήποι του Μαρτίου ντύνονται με καινούρια χρώματα
και οι νέες γυναίκες εκείνο το μήνα ζουν νέους έρωτες
Περπατούσες στο πλευρό μου και ξαφνικά είπες "εσύ πεθαίνεις"
Αν με βοηθήσεις είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω…
αλλά ούτε μια λέξη δεν ξεκαθάρισε τις σκέψεις μου,
συνέχισα να περπατώ αφήνοντάς σε, θεατρίνα του χθες…
 
Τί χρονιά είναι ; Τί μέρα είναι;
Αυτή είναι η στιγμή  να ζήσω μαζί σου
Τα χέρια μου όπως βλέπεις δεν τρέμουν πια
Κι έχω στην ψυχή μου,  στο βάθος της ψυχής μου απέραντους ουρανούς
και απέραντη αγάπη, και έπειτα περισσότερη, περισσότερη αγάπη, για σένα
Γαλάζια ποτάμια  και λόφοι και λιβάδια, όπου τρέχουν  γλυκύτατες οι μελαγχολίες μου
Το σύμπαν ολόκληρο βρίσκει χώρο μέσα μου…
 
Αλλά το κουράγιο να ζήσω ακόμη δεν υπάρχει...

(Vassilios 2022)